Likier Karkonoski został wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych, tym samym stał się jednym z 38 produktów promujących województwo dolnośląskie.

Każdy kulinarny specjał, wpisany na ministerialną listę stanowi świadectwo zachowania ponad 25 letniej tradycji produkcji oraz jest elementem tożsamości społeczności lokalnej, a przez to należy do dziedzictwa kulturowego regionu, z którego pochodzi.

Karkonosze zawsze były i są do dzisiaj synonimem zielarskiej jakości. Latem na karkonoskich łąkach można znaleźć bardzo wiele różnorodnych gatunków roślin. Na słonecznych górskich stokach i cienistych wąwozach rosną zioła, mchy i jagody, których kłącza i owoce były zbierane przez zielarzy. Już w dawnych czasach Karkonosze i Góry Izerskie penetrowane były przez Walończyków i innych poszukiwaczy i wytwórców ziołowych medykamentów. W XVIII wieku karkonoscy laboranci stworzyli odrębny cech zrzeszający 30 mistrzów, którzy zatrudniali w pracowniach czeladników. W swoich specyfikach wykorzystywali prawie 100 różnych korzeni, parę rodzajów drewna, kilkadziesiąt rodzajów jagód, kwiatów i nasion.

W Karkonoszach laboranci zestawili wiele receptur do produkcji nalewek, eliksirów i win ziołowych. W 1810 roku w karkonoskiej wsi Staniszów (nazwa niemiecka: Stonsdorf) opracowano recepturę likieru ziołowego z dodatkiem soku z jagód i innych owoców leśnych. Ten rodzaj likierów zwany jest dzisiaj staniszowskim (typu stonsdorfer). Produkcję likieru przeniesiono w 1868 roku do karkonoskiej wsi Kunice koło Jeleniej Góry (nazwa niemiecka: Cunnersdorf – od 1921 roku wieś została włączona do Jeleniej Góry), produkcja odbywała się również w karkonoskiej wsi Malinnik koło Jeleniej Góry. Likier Karkonoski nawiązuje do ponad 200-letnich tradycji regionu w zakresie produkcji likierów typu staniszowskiego, a metoda produkcji pozostała niezmienna. Dla turystów odwiedzających Karkonosze stanowi pamiątkę z górskich wypraw, a dla lokalnej społeczności stał się wyróżnikiem regionu.